Hubert Michalak Lato w teatrze

Teatr lalek i teatr formy to moje pierwsze zawodowe zadania teatralne: od chwili rozpoczęcia pracy w zespole Teatru Figur Kraków (2007) zacząłem doceniać siłę metafory i symbolu, jakie dają forma i lalka teatralna. Dramatopisarstwo i praca wokół budowania historii to od kilku lat moja największa pasja: interesuję się niechronologicznymi narracjami, tworzeniem nowoczesnych postaci, budowaniem środowiska, fabularną konstrukcją tekstu dramatycznego. Wracam też chętnie do podstaw (od Arystotelesa poczynając), bo wciąż można znaleźć w nich solidną bazę do własnej pracy. Performatywność działań ludzkich uważam za jedno z ważniejszych odkryć przełomu wieków, bardzo też doceniam siłę performansu teatralnego. Zaś promocja kultury to obszar, w którym kilka lat zawodowo pracowałem, uważam, że moje pomysły czy choćby udział w dyskusji mogą się przydać.

Brałem udział w kilku edycjach Lata w Teatrze organizowanych przez Teatr Figur Kraków na samym początku działania programu. Pracowałem z grupami dziennikarskimi i promocyjnymi, zajmowałem się też współorganizacją. Po wielu latach przerwy z radością wróciłem do tego przedsięwzięcia: w 2022 roku wspólnie z grupą dzieci z Niezdrowic przygotowaliśmy chodzone przedstawienie plenerowe oparte o lokalną legendę o Zefliku (zajmowałem się reżyserią i dramaturgią przedstawienia).
Ponadto współpracowałem z Małopolskim Instytutem Kultury w ramach programu "Dilettante teatr w ruchu" wspierając osoby prowadzące niezawodowe zespoły teatralne w podkrakowskich wioskach: pomagałem rozwiązywać problemy w pracy z grupą, wspierałem w produkcji, dzieliłem się pomysłami. Wiele lat prowadziłem warsztaty dla dzieci i młodzieży w ramach działalności Teatru Figur Kraków w Polsce i na świecie (USA, Korea Południowa, Chiny), zajmowałem się warsztatami łączącymi naukę i teatr w ramach działalności Fundacji Uniwersytet Dzieci. Obecnie popularyzuję teatr we współpracy z
Rydlówką - muzeum w krakowskich Bronowicach.

W parze idą u mnie edukacja teatralna i pedagogika teatru. Moim zdaniem warto teatr (jako narzędzie czy medium) poznać aby w dalszej kolejności nim się posługiwać. Doświadczyłem pracy z dziećmi i młodzieżą: cykliczne lub jednorazowe warsztaty prowadziłem dla osób od 3. do 18. roku życia, zdarzyło mi się również pracować z osobami dorosłymi. Działania pedagogiczno-teatralne rozwijałem podczas m.in. festiwalu Wózek Tespisa w Lanckoronie, podczas warsztatów Grajfka w Teatrze ROZBARK (analizowaliśmy dziedzictwo Śląska poprzez teatr), w Muzeum Krakowa (prowadziłem warsztaty przy wystawie "Maszyneria teatru" w Domu pod Krzyżem i cykl warsztatów poświęconych twórczości Włodzimierza Tetmajera w Rydlówce). W najbliższych planach mam sesję warsztatową dla artystów związanych z Christchurch (Nowa Zelandia).

Zaufało mi wiele instytucji i osób zapraszając mnie do współpracy przy swoich działaniach. Z niektórymi współpracowałem wiele lat. Wszyscy twierdzą, że pracuje się ze mną bezpiecznie i stabilnie: jasno wyrażam swoje zdanie, precyzyjnie przekazuję informację i komunikuję potrzeby, daję konstruktywny feedback, słucham osób współpracujących i zawsze dążę do porozumienia. Pracowałem na rozmaitych stanowiskach w wielu teatrach, więc znam proces powstawania spektaklu od podszewki: umiem przewidzieć kłopoty i przeszkody w pracy oraz z wyprzedzeniem myśleć o przeciwdziałaniu im. Dogaduję się z młodymi ludźmi, choć nie z każdym od razu. Chętnie korzystam z talentów i umiejętności współpracujących osób, umiem zostawić im przestrzeń do pracy. Potrafię pracować zespołowo, w momentach krytycznych przejmuję pałeczkę lidera. Jestem osobą sumienną, terminową, rzetelną w pracy i oddaną zadaniu.

Być może nie ma lepszej metody zarażenia się bakcylem teatru a teatr jest dla mnie ważny z bardzo wielu względów. Niejednokrotnie czułem się wyróżniony faktem, że mogłem wprowadzać młodych ludzi w świat teatru właśnie od praktycznej strony. Działania takie jak próby, tworzenie scenografii czy wymyślanie historii uczą pracy zespołowej, cierpliwości, brania odpowiedzialności za siebie i innych a to cechy społecznie potrzebne, świetnie kształcić je za pomocą narzędzi pracy teatralnej. Myślę, że kluczowe dla mnie są: wskazanie młodym ludziom wartości płynących z pracy teatralnej oraz wspólna praca nad powstawaniem przedstawienia (często ważniejsza niż sam spektakl). W ramach każdej pracy warsztatowej dbam o dobre samopoczucie grupy, inkluzywność działań, włączanie innych w pracę (np. rodziców) jestem przekonany, że bezpieczna atmosfera i empatyczna komunikacja przyspieszają i ułatwiają pracę.

Jestem przywiązany do tego, że w teatrze opowiada się historie, w naturalny sposób więc zajmują mnie te tematy, z których można ułożyć opowieść tradycyjną lub ekstrawagancką, ale czytelną dla odbiorców. A ponieważ kufer z opowieściami to zbiór bez dna, nie odważę się wskazać konkretnych tematów. Jestem przekonany, że niemal z każdej sprawy stworzyć można wciągającą i atrakcyjną teatralnie historię.